Enfant terrible

Na pewno nie raz nie dwa spotkaliście się ze zlepkiem dwóch słów„Enfant terrible". Jest to francuskie słowo, oznaczające „okropne dziecko". Wyrażenie spopularyzowane zostało prze serię rysunków komicznych, karykaturzysty Paula Gavarni (właść. S.G. Chevalier, 1804-66). Wraz z biegiem czasu nadano mu wiele znaczeń, które często można spotkać w artykułach prasowych. Co dziś oznacza? Zwrot ten stosuje się w odniesieniu do osób niedyskretnych, nietaktownych, łamiących wszelkie reguły. Czasem można użyć tego zwrotu opisując sytuację międzynarodową np.: „Wlk.Brytania – „enfant terrible" integracji europejskiej. Dlaczego ten kraj został tak nazwany, i w jakim kontekście? Wielka Brytania od zawsze była uważana za dość niewygodnego i marudnego członka Unii. Wyspiarze od początku mieli własną wizję współpracy europejskiej, akcentowali swoja suwerenność i sojusze ze Stanami Zjednoczonymi, sprzeciwiali się integracji w niektórych dziedzinach jak polityka socjalna oraz wspólna waluta – Euro, blokując swoim zdaniem działanie reszty państw członkowskich, które wspólnie zgadzały się w tych tematach.

Jednakże ten francuski zwrot najczęściej spotykamy, gdy mowa o konkretnych osobach: sportowcach, dziennikarzach, politykach, reżyserach etc. Nie oznacza to wcale, iż osoba, o której tak napisano, nie nadaje się do niczego. Często są to osoby zdolne, ponadprzeciętne jednakże niestosujące się do narzuconych przez otoczenie reguł. W swoim czasie taki zwrot przylgnął do Władysława Komara, magistra wf, aktora estradowego, czołowego kulomiota świata, mistrza olimpijskiego z Monachium. Jego sportowa kariera pełna była wzlotów i upadków. Świetnie zbudowany, przystojny atleta o urodzie gwiazdora filmowego był jednocześnie czołowym polskim playboyem, toteż zbierał mniej pochwał, odznaczeń i listów gratulacyjnych, a więcej nagan i dyskwalifikacji. Stąd dość powszechnie mówiono o nim: enfant terrible powojennej lekkoatletyki. Uwikłany w wiele prawdziwych i zmyślonych afer, zachował jednak swoją godność. Pięknie i trafnie napisał o nim po triumfie olimpijskim w Monachium (1972) francuski dziennikarz „L'Equipe": U Komara subtelność idzie przed siłą… Nazywają go enfant terrible, bowiem nie jest konformistyczny, sprawiał władzom sportowym wiele kłopotów. Imponuje ogromną posturą, dobrocią, która bije z jego twarzy, ciekawymi oczami, które są zawsze jakby trochę zdziwione, piękną brodą, która przypomina średniowiecznego dygnitarza". W czasie dekoracji, podczas grania Mazurka Dąbrowskiego, mistrz olimpijski, ogromny mężczyzna uronił łzę. Widzieli to telewidzowie i oczywiście wybaczyli mu wszystkie „grzechy" z przeszłości.

Przed telewidzami występuje również „Enfan terrible" IDOLA, Kuba Wojewódzki, który na łamach stacji Polsat, przez godzinę ćwiczył swój cięty dowcip i sztukę riposty na nic niepodejrzewających gościach, wespół z lub wbrew publiczności, zebranej w studiu i przed telewizorami. Forma jego programu jest trudna do zdefiniowania – talk show poszerzony o inne formy takie jak: reportaż, felieton, kabaret, happening… Zasadą Kuby Wojewódzkiego jest brak zasad; jednym stałym elementem były rozmowy ze znanymi i lubianymi. Prowadzący odkrywał ich nieznane oblicze; prowokował, egzekwował odpowiedzi na najtrudniejsze pytania, „śmieszył, tumanił, przestraszał". Kuba podzielił widownię swoją ironią i poczuciem humoru na tych, którzy uważają jego dziennikarstwo za śmiesznie i nic nie warte, oraz tych, którzy co niedzielę włączali odbiornik w oczekiwaniu na „Kuba Wojewódzki show".
\nO zachowaniu „enfant terrible" mówi się jak o łamaniu konwencji lub formie autoreklamy, jako metodzie prowokacji, używanej przez znanych ludzi estrady. Zachowanie takie jest niewątpliwie inne, czasem nieodpowiednie... ale to już zależy od kontekstu.

O zachowaniu się w stylu „enfant terrible" mówi się jak o łamaniu konwencji lub formie autoreklamy, jako metodzie prowokacji, używanej przez znanych ludzi estrady. Zachowanie takie jest niewątpliwie inne, czasem nieodpowiednie... ale to już zależy od kontekstu.